Biografie

Ik heb altijd heel graag getekend, maar sinds mijn (late) academische opleiding (1999-2007) is ‘den drang’ alleen maar toegenomen, tekenen is bijna een primaire behoefte geworden.

Aan de hand van (zelf)portretten en naakten probeer ik vooral de kwetsbare mens te tonen. Als uitgangspunt maak ik vooral gebruik van (meestal eigen) fotomateriaal.

Er zijn tal van kunstenaars die ik enorm waardeer, maar mijn grootste bewondering gaat toch uit naar ‘mijn top-tien’ (chronologisch): Caravaggio (°1571), Rembrandt (°1606), Helene Schjerfbeck (°1862), Vilhelm Hammershoi (°1864), Kathe Kollwitz (°1867), Egon Schiele (°1890), Lucian Freud (°1922), Odd Nerdrum (°1944), Thiery De Cordier (°1954) en Sam Dillemans (°1965).

• Geboren in 1953 te Lokeren
• Verblijf en atelier te Lokeren
• Humaniora: K.A. Lokeren (Latijn - Grieks)
• Hogeschool: R.U.Gent (licentiaat in de bijzondere lichamelijke opvoeding 1976)
• 1977 - 1992: Leraar L.O. op diverse scholen in Vlaanderen
• 1992 - 2014: Eigenaar-zaakvoeder van fitnesscenter Corpus
• Plastische opleiding: 7 jaar tekenkunst aan de Academie voor Schone Kunsten Sint-Niklaas (2000-2007).
  Ateliers van Guy Van Assche, Herman Van Snick en Benny Luyckx
• Sinds 2008 lid van de kunstkring idCollectief Hamme (www.idcollectief.be)
• Sinds 2019 lid van de Lucasgezellen uit Sint-Niklaas

“Patrik Rogiers beheerst de menselijke anatomie meesterlijk. Maar hij koketteert er niet mee. Sterker nog, in zijn tekeningen, aquarellen en gouaches is het vaak donker. De gestalten van de mensen die hij verbeeldt blijven deels verborgen. Waar het licht op hen valt, verschijnen lijnen en vlakken. Ze lichten even op en maken degene die verborgen is dan zichtbaar. Bij Rogiers zijn de mensen kwetsbaar. Ze zoeken een weg uit het duister, lijken zich er van te willen losmaken. Maar de kans is groot dat hen dat niet lukt en dat ze gevangen blijven. Waarin? In hun eigen beperkingen? In het beeld van wat anderen van hun hebben? In de onmacht om wat er op hen drukt los te laten?

Deel van het werk van Rogiers betreft zelfportretten. Daarmee stelt hij zich nog kwetsbaarder op dan wanneer hij anderen tot model neemt.

Waarom ik Rogiers graag onder de aandacht breng is de manier waarop hij zijn mensen oproept. Vegen en vloeien, druipen en wrijven leiden tot intense beelden, geladen met betekenissen”.

(2015)

“Met een lyrische elegantie en een meesterlijke trefzekerheid zet Patrik Rogiers zijn naakten plastisch om in krachtige, vibrerende contouren, brede vormen en genuanceerde kleurvlakken, geserreerd tussen emotie en beheersing, tussen expressieve vrijheid en scherpe waarneming van fysionomie, anatomie en houding. Zijn figuratief realisme put in hoofdzaak zijn inspiratie in het (zelf)portret en in de meest natuurlijke gedragingen van de (naakte) mens (veelal de vrouw); de aan elkaar geregen momenten van geluk en lijden, van bemind zijn tot verstoten leven, van bewust beleven tot het verwijlen in angst en onzekerheid”.

(2013)

“De visuele exploratie van een gezicht of een gestalte in een bepaalde houding of sfeer is de uitgangspositie van de schilder- en tekenkunst van Patrik Rogiers. Zijn (zelf)portretten zijn een archief van (zijn) gelaatstrekken, een identiteitsbewijs, een intiem dagboek zonder slot, subjectief en expressief, een daad van zelfontleding die vaak naar pijnlijke geheimen peilt. Met het seriële aspect refereert deze kunstenaar op een eigen wijze aan thema’s als tijdloosheid, verstilling en het eeuwige existentiële vraagstuk van het mens-zijn. “Wie ben ik?” blijft dan ook de hamvraag”.

(2012)